Paula overleed op veel te jonge leeftijd. Ze woonde met haar gezin in Oostenrijk waar ze gastvrij en met open armen mensen ontving in de B&B die ze daar runde.
Ik had bij mij thuis een mooi gesprek met haar zus en haar beste vriendin over hoe zij Paula hebben beleefd. En hoe welkom zij zich voelden als ze bij haar waren.
voor Paula
je ogen zingen vriendschap
vanaf jouw eerste blik
de wereld in
en wat er ook te zeggen valt
je ogen zwijgen niet
ze spreken vriendschap
je ogen tonen vriendschap
al woon je honderd grenzen ver
te ver bij mij vandaan
en zijn de tegenslagen die er zijn
soms bergen hoog
je ogen geven vriendschap
je ogen dragen vriendschap
welke last er ook te dragen valt
ze verslappen niet
en als je vecht voor je bestaan
omdat je lichaam afstand neemt
rust in je blik toch vriendschap
je ogen die zien vriendschap
als je verdwaald bent in de wereld
en je blik zich slechts naar binnen richt
en nu, wanneer je ogen sluiten
en nooit meer open zullen gaan
rest ons nog altijd vriendschap
Ben hield zich aan het leven vast. Voor hem was alles maakbaar, wát anderen daar ook van vonden. Maar het leven, of liever, de dood was toch sterker dan hij.
Ik heb uitgebreid telefonisch gesproken met de partner van de dochter van Ben. Ze wilde woorden vinden om te spreken tijdens de ceremonie.
Ik heb haar geholpen die woorden te vinden door haar te coachen in het schrijven van haar eigen gedicht. Zo vond ze helemaal haar eigen taal.
Zélf schreef ik dit voor Ben. Dan had ze wat te kiezen. Uiteindelijk heeft ze haar eigen gedicht voorgelezen en is dit gedicht uitgesproken door de zoon van Ben.
Zo waren er twee mooie heel persoonlijke momenten.
eigen wijze
zoals het water door rivieren
het eigen pad steeds baant
stroomde jij je door het leven
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
onder het oppervlak van ’t water
gaf jij het leven vorm
zodat het leven jou zou volgen
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
je maakte steeds je eigen bedding
met zuiver hart en rein gevoel
en elke weerstand overwon je
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
een rivier moet je niet buigen
en jij boog niet voor de rivier
je kwam en ging op eigen wijze
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
Martin was een vagebond. Met zijn viool die hij te pas en te onpas tevoorschijn haalde. Muziek makend, zijn nadrukkelijke liefdevolle stempels zettend. Hij zwierf door het leven om het leven te kunnen vangen. Tot hij te ver verdwaalde en besloot niet terug te keren.
Ik heb dit gedicht geschreven omdat ik Martin kende. Omdat zijn zoeken en zijn vertrek mij raakte.
Zijn ex, de liefde van zijn leven, de moeder van zijn kinderen heeft het met mijn toestemming gebruikt om het te vervlechten met haar eigen woorden.
Wat fijn dat dit haar inspiratie mocht zijn.
Voor M.
drager
van onrust
als onderdeel van leven
on
rust
werd onvermogen
on
vermogen
druklast
die je herschikte
her
schikte
last verschoof
druklast bleef
verschoof
herschikte weer
druk
last
werd wanhoop
waanhoop
WAAN
HOOP
waanhopeloos
waanhulpeloos
loos
tot je losbrak
los
brak
© Op alle gedichten van de afscheidsdichter ligt auteursrecht en copyright. Gebruik en/of duplicatie van deze gedichten is zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming van de afscheidsdichter niet toegestaan.